Jerney Kaagman bereidt zich voor op een verpleeghuis, maar is geen huiltype
Het zal je gebeuren: heel Nederland maakt grapjes over je strakke hoofd en in werkelijkheid heb je de ziekte van Parkinson. Botox-Jerney was ook in haar dagen als jurylid bij Idols al ziek.Jerney Kaagman werd in de 70′er jaren wereldberoemd als zangeres van de popgroep ‘Earth & Fire’. Daarna ging ze meer achter de schermen werken van de muziekbusiness en maakte al snel carrière.
Sinds 1987 is ze voorzitter van de muzikantenvakbond BV Pop, in de jaren ’90 werd ze PR-manager bij Noordzee FM en in 2000 directeur bij de stichting Conamus, inmiddels Stichting Buma Cultuur.
Na haar vertrek maakte ze bekend via de politiek voor de muziekindustrie onder meer beleid te willen maken tegen het downloaden van illegaal op internet geplaatste muziek………
Afgelopen oktober maakte Jerney bekend dat ze de ziekte van Parkinson heeft. Zij vertelde dat iedereen die had gespeculeerd over haar vermeende botoxgebruik zijn excuses zou moeten maken.
Door nu openlijk uit te komen voor haar ziekte wil ze een voorbeeld zijn voor anderen. Sinds de dood van prins Claus is er geen bekende Nederlander meer die openlijk uitkomt voor Parkinson.
Ze ervaart dagelijks de ongemakken die bij de aandoening horen. Zonder haar vriend Bert, die haar 24 uur per dag bijstaat, is Jerney nergens. “Als hij wegvalt moet ik naar een verpleeghuis”, vertelt ze vandaag tegen het Algemeen Dagblad.
In hun riante Blaricumse villa bladeren Jerney Kaagman (65) en Bert Ruiter (66), haar levenspartner sinds 38 jaar, aandachtig door een brochure van het Rosa Spier Huis, een zorgcentrum voor oudere kunstenaars en artiesten in het naburige Laren.
Een onvermijdelijke oriëntatie op de toekomst, stellen ze vast. Want mocht gepensioneerd bassist Bert ooit voor korte of langere tijd door ziekte worden geveld, dan zit er voor de voormalige Earth & Fire-zangeres en oud-Idols-jurylid niets anders op dan tijdelijk of permanent te verkassen naar zo’n instelling.
“Misschien is zo’n Rosa Spier-verpleegoord of aanleunwoning een optie. Als ik het kan betalen tenminste. John Kraaijkamp sleet er zijn laatste jaren. En recent is Kees Brusse er ingekwartierd. Dus zal het wel goed zijn. Hoe dan ook wil ik ergens ingeschreven staan, voordat de ‘grote grijze golf’ toeslaat en ik achter het net vis.”
Aarzelend: “Mijn ziekte heb ik geaccepteerd. Ik ben een sterke, realistische vrouw, geen huiltype. Hooguit bij documentaires over dierenleed. Dan komen de tranen, niet door mijn eigen ellende. Ik ben altijd een gelukskind geweest. Nooit heb ik gesolliciteerd, alles is me in de schoot geworpen. Dus ga ik niet moeilijk doen, nu het wat minder gaat.”
